دیافراگم دوربین چیست؟ | سینادوربین

هدف این راهنمای نوردهی عکاسی، کمک به شما در کنترل کامل دوربین و دیافراگم دوربین است. من اغلب به دانش‌آموزانم می‌گویم که می‌خواهم آنها از ایده «عکاسی» دور شوند و به سمت ایده «عکاسی کردن» بروند. من به آنها یاد می دهم که چگونه دوربین را از حالت خودکار خارج کنند و خودشان کنترل کامل تنظیمات را در دست بگیرند تا عکس مورد نظر خود را ایجاد کنند.

چرا اجازه می دهید دوربین این موارد را برای شما تعیین کند؟ به مادرت اجازه می دهی لباست را انتخاب کند؟ شاید برخی از شما انجام دهید، من نمی دانم. صادقانه بگویم، من نمی خواهم بدانم.

امیدوارم همین کار را برای خوانندگان این آموزش انجام دهم. میخوام کنترل دوربینت رو به دست بگیری برای انجام این کار، درک 3 مولفه آنچه که ما “مثلث نوردهی” می نامیم ضروری است. اینها عبارتند از: دیافراگم دوربین، سرعت شاتر و ISO. در پایان این آموزش، باید بفهمید که این 3 جزء چیست و چگونه بر عکس نهایی تأثیر می گذارد. همچنین یاد خواهید گرفت که چگونه از 3 حالت اصلی عکسبرداری در دوربین خود استفاده کنید: اولویت دیافراگم دوربین، اولویت شاتر و دستی. در نهایت، من توضیح خواهم داد که چگونه تصمیم بگیرید که چه تنظیماتی را هنگام آماده شدن برای فیلمبرداری یک صحنه انتخاب کنید.

exposure چیست؟

اول از همه باید exposure را تعریف کنیم. نوردهی به میزان نوری اطلاق می شود که وارد دوربین شده و به سنسور دیجیتال برخورد می کند. اساساً، این معیاری است که یک عکس چقدر تاریک یا روشن است.

اگر تصویر بیش از حد روشن باشد، بیش از حد نوردهی می شود. یعنی اجازه داده شده تا نور بیش از حد به سنسور برخورد کند. اگر خیلی تاریک باشد، کم نور است.یعنی  نور کافی به سنسور برخورد نکرده است. با تغییر دیافراگم دوربین، سرعت شاتر و تنظیمات ISO می توانیم میزان نوری که به سنسور می رسد را کنترل کنیم.

exposure، در “توقف” اندازه گیری می شود. برای مثال، اگر متوجه شدید که عکس شما خیلی تیره شده است (کم نوردهی شده)،  ممکن است نوردهی خود را یک یا دو «توقف» افزایش دهید تا روشن‌تر شود. برعکس، اگر تصویر بیش از حد نوردهی شود، ممکن است لازم باشد نوردهی را یک یا دو توقف کاهش دهید. چیزی به نام نوردهی “عالی” وجود ندارد، فقط نوردهی مناسب برای عکسی که ایجاد می کنید وجود دارد. برخی از عکس‌ها مانند عکس‌های شبانه، قرار است تاریک باشند، در حالی که عکس‌هایی که برای مثال در برف گرفته شده‌اند، قرار است روشن باشند.

مطالعه مطلب زیر پیشنهاد می شود:

دلایل انتخاب لنز 50 میلی متری

اندازه گیری نوردهی با استفاده از هیستوگرام

همه دوربین‌های دیجیتال، به شما این امکان را  می‌دهندکه با استفاده از هیستوگرام،  یک نمایش تصویری از نوردهی را ببینید. راهنمای دوربین خود را بررسی کنید تا دریابید که چگونه ویژگی هیستوگرام را روشن کنید. یکی از اعضای باشگاه عکاسی من، به همه اعضای جدید،  RTFM  را می گفت .این  کلمه مخفف عبارت Read the Manual بود. راجب F چیزی به شما نمیگوید و بهتر است خودتان بفهمید معنای آن چیست.

هیستوگرام،  نموداری است که نشان‌دهنده گستردگی نور در یک عکس، از سایه‌ها، تا رنگ‌های میانی تا نقاط برجسته است. این،  به شما این امکان را می‌دهد که بررسی کنید که آیا عکس دارای سایه‌های خیلی تاریک یا «بریده‌شده» است یا خیر و ببینید که آیا نقاط برجسته‌ای دارید که خیلی روشن یا «بیرون زده» باشند.

سایه های بریده شده، نواحی سیاه خالصی هستند و هیچ جزئیاتی ندارند. هایلایت ها، نواحی سفید خالصی هستند و همچنین هیچ جزئیاتی را شامل نمیشوند. به طور کلی،  شما می خواهید از هر دوی این موارد اجتناب کنید. با این اوصاف، من شخصاً اهمیتی برای بریدن کمی در سایه ندارم زیرا به تصویر ضربه می بخشد.

اگر به هیستوگرام زیر نگاه کنید، می بینید که مقداری از نمودار درست در مقابل محور سمت چپ نمودار قرار دارد. این بدان معنی است که برخی از سایه ها بریده شده اند. اگر به سمت راست نگاه کنید،  می بینید که مقدار بسیار کمی از برجستگی ها حذف شده اند زیرا بخش بسیار کوچکی از نمودار در مقابل لبه سمت راست قرار دارد. گاهی اوقات،  این امر اجتناب ناپذیر است. به عنوان مثال،  با چراغ های خیابان یا اگر خورشید در قاب باشد. به یاد داشته باشید که هیستوگرام فقط یک راهنما است.

نمونه هایی از عکس های کم نور و نوردهی بیش از حد

در پایین،  نمونه هایی از عکس کم نور، عکس بیش از حد و عکس با نوردهی صحیح را داریم.

عکس کم نوردهی: این عکس حدود 3 توقف کم نوردهی شده است. می بینید که در نتیجه هیستوگرام کاملاً به سمت چپ جمع شده است. سایه های بریده شده زیادی در قسمت زیرین گوندولاها وجود دارد.

عکس با نوردهی بیش از حد: این تصویر حدود 3 استاپ نوردهی بیش از حد دارد و همانطور که می بینید، هیستوگرام در نتیجه به سمت راست جمع می شود. هایلایت های بریده شده زیادی در این عکس وجود دارد. در واقع، کل آسمان سفید خالص است و هیچ جزئیاتی در آن وجود ندارد.

عکس با نوردهی صحیح: عکس فوق دارای نوردهی مناسب برای صحنه مورد نظر است. در هیستوگرام می‌توانید مشاهده کنید که سایه‌ها، تون‌های میانی و هایلایت‌ها گسترش خوبی دارد. این یک تصویر کاملاً روشن است همانطور که می توانید از این واقعیت مشاهده کنید که نمودار در سمت راست نمودار می چرخد.

کمی برش در سایه‌ها وجود دارد که برایم مهم نیست زیرا ضربه‌ای به عکس می‌افزاید. همانطور که از سمت راست نمودار می بینید، مناطق بسیار روشنی وجود دارد اما نقاط برجسته از بین نمی روند.

با استفاده از ویژگی هشدار نقاط برجسته در دوربین شما

همیشه ایده خوبی است که پس از گرفتن عکس،  هیستوگرام را بررسی کنید تا از بریده شدن بیش از حد سایه ها و هایلایت ها جلوگیری کنید. بیشتر دوربین‌های دیجیتال دارای ویژگی «هشدار برجسته» هستند.

این باعث می شود قسمت هایی از تصویر که دارای هایلایت های برجسته هستند،  روی صفحه شما چشمک بزنند. این یک ویژگی فوق العاده مفید است و من همیشه آن را روشن نگه می دارم. می‌توانید ببینید که چگونه هشدار برجسته در عکس تله کابین با نوردهی بیش از حد به نظر می‌رسد. مقدار زیادی از عکس چشمک می زند زیرا بسیاری از هایلایت ها از بین رفته اند.

دیافراگم دوربین چیست؟

دیافراگم دوربین، به اندازه دهانه لنز اشاره دارد که نور از طریق آن وارد دوربین می شود. اندازه این دهانه قابل تنظیم است و اندازه دیافراگم دوربین با f-stop اندازه گیری می شود. تصویر سمت چپ

دقیقاً به شما نشان می دهد که دیافراگم دوربین روی یک لنز چگونه است.

وقتی مقدار f-stop را تغییر می دهید، اندازه دهانه را تغییر می دهید.

اما نکته عجیب اینجاست. هرچه f-stop بالاتر باشد، دهانه کوچکتر است.

به نمودار زیر نگاه کنید تا ببینید دیافراگم دوربین های مختلف در f-stop های

مختلف چگونه به نظر می رسند. در سمت چپ، می بینید که تنظیم دیافراگم دوربین F/16 باعث ایجاد یک باز شدن کوچک می شود. انتخاب دیافراگم دوربین F/1.4 باعث باز شدن بسیار وسیع می شود.

انتخاب دیافراگم دوربین شما چه تاثیری بر عکس دارد؟

قابل توجه ترین تأثیر انتخاب دیافراگم دوربین شما بر روی عکس، عمق میدان است. منظور ما از این دقیقا چیست؟ به عبارت بسیار ساده، عمق میدان به میزان وضوح تصویر اشاره دارد. این در عمل به چه معناست؟

اگر از دیافراگم دوربین باز استفاده کنید، عمق میدان کم خواهد بود. فقط بخشی از تصویر واضح است و بقیه از فوکوس خارج می شوند یا تار می شوند. به تصویر زیر نگاه کنید. گربه کاملاً تیز است اما پس زمینه تار است. استفاده از دیافراگم دوربین باز برای عکس‌های پرتره خوب عمل می‌کند،  زیرا باعث می‌شود سوژه عکس در پس‌زمینه تار کاملاً برجسته شود.

در این حالت، عمق میدان از حدود نوک بینی گربه تا درست پشت سر او گسترش می یابد، بیش از چند سانتی متر (از نقطه A تا نقطه B در نمودار). هر چیزی که در این محدوده نباشد، چه در جلو یا پشت آن، تیز نخواهد بود. برای این عکس از دیافراگم دوربین باز F/3.5استفاده کردم.

وقتی از دیافراگم دوربین باریک استفاده می کنید، عمق میدان عمیق است. وقتی عمق میدان عمیق باشد، تمام عکس از پیش زمینه تا پس زمینه واضح است.

به عکس زیر که در Docklands دوبلین گرفته شده است نگاه کنید. همه چیز از گیره اسکله در پیش زمینه گرفته تا پل در پس زمینه تیز است. در این مورد عمق میدان چند صد متر است که درست از پیش زمینه تا پس‌زمینه صحنه گسترش می‌یابد. در این مورد، من از دیافراگم دوربین باریکتر F/11استفاده کردم.

بیشتر اوقات، ما می خواهیم هنگام عکاسی از مناظر به عمق میدان عمیقی برسیم. ما می خواهیم که تمام تصویر پین شارپ باشد.

دیافراگم دوربین های میان برد (حدود F/8) برای عکاسی دستی مناسب هستند، به عنوان مثال هنگام انجام عکاسی خیابانی. شما تعادل خوبی بین عمق میدان کافی و سرعت شاتر کافی برای عکاسی با دست دارید. بعداً درباره سرعت شاتر با جزئیات بیشتر صحبت خواهیم کرد.

نمودار زیر به شما ایده خوبی می دهد که چگونه دیافراگم دوربین های مختلف بر عمق میدان در عکس های شما تأثیر می گذارد. می بینید که با بازتر شدن دیافراگم دوربین، هرم در پس زمینه تارتر می شود.